خب خب خب...

بعد از یک هفته و اندی اومدم آپ کنم! 

چون اخیرا با فرد خاصی جز خانوادم نبودم چیز خاصی ندارم که بگم! اما اومدم از فرهنگی بگم که توش بی فرهنگی داره موج میزنه!!

یادمه یه بار دو سال پیش ( اول دبیرستان ) داشتم سر کلاس ادبیات یکی از کتاب های نبرد با شیاطین دارن شان رو می خوندم. معلم ادبیاتم درسش تموم شده بود و گفته بود میتونیم کتاب بخونیم. داشت کتاب های بچه ها رو زیر چشمی نگاه می کرد . کتاب هایی تو مایه های قدم های پاییز و اشک و از این چرت و پرتا!! رسید به میز من یه لحظه ایستاد! بعد کمی خم شد و به کتابم خیره موند!

گفتم :

مشکلی وجود داره؟

معلمم کمی به من نگاه کرد بعد صاف ایستاد و به جلد کتابم نگاه کرد. کمی بعد گفت :

مدرسه پسرونه چند خیابون پایین تره ها!!

من کمی با شک و عصبانیت بهش نگاه کردم اونم پشتشو کرد رفت!! آخه یعنی چی ؟؟؟ چون من این کتاب رو میخونم پسرم؟؟ دلم میخواست با مشت بزنم تو دهنش فکشو بیارم پایین!! 

علاقه ی شما به چی سر کلاس باعث واکنش معلم هاتون شده؟ البته این یه مورد کوچیک بود!! بقیه رو هم بعدا می نویسم! حالا شما بگین! 

 مطمئنا هر کس دوستایی داره که هر از گاهی با هم دیگه حرف بزنن و اس ام اس بدن و در کل با هم دیگه خوش باشن!

معمولا این دوست ها دوستای توی مدرسه هستن.یا چند تایی هم اینترنتی!!!

اما وقتی می بینی که بعد از تابستون گوشیت یه گوشه  ی اتاقت افتاده و هیچ کس بهت اس ام اس نمیده یا زنگ نمی زنه واقعا احساس می کنی که به هیچ کدومشون احتیاج نداری. برات فرقی نداره وجود داشته باشن یا نه. حتی ممکنه در مورد چند نفرشون این احساس بهت دست بده که دلت میخواد بد ترین بلا ها رو سرشون بیاری یا ازشون متنفر میشی. فکر می کنی وجودشون فقط کربن دی اکسید هوا رو زیاد می کنه. 

این چیزیه که من واقعا بهش رسیدم!!! گوشیم تبدیل شده به یه موزیک پلیر که هر از گاهی یه اس ام اس از طرف ایرانسل براش میاد!! چه دوستایی خوبی داری!!! به خودت افتخار کن!!!

دوستای شما چی؟؟ چطورین؟؟؟